Gimnazjaliści w Teatrze Współczesnym w Krakowie

Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei i przed narodem niosą oświaty kaganiec;

a kiedy trzeba – na śmierć idą po kolei, jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!

(Juliusz Słowacki Testament mój)

Uczniowie gimnazjum wraz z opiekunami udali się 10 marca do Teatru Współczesnego w Krakowie, aby obejrzeć adaptację sceniczną utworu Aleksandra Kamińskiego „Kamienie na szaniec”.

W spektaklu trwającym 70 minut widz uczestniczył we wzruszającej opowieści o sile przyjaźni, patriotyzmie i honorze. Na scenie rozgrywały się autentyczne wydarzenia spod Arsenału, a narracja odsłaniała przed publicznością trzy twarze naznaczone piętnem wojny. Bohaterowie sztuki: Alek, Rudy i Zośka, to młodzi przyjaciele, tuż po maturze, którzy wkraczają w dorosłe życie z głowami pełnymi marzeń i planów. Wrzuceni wprost w wir okupacyjnej rzeczywistości, muszą zejść do niepodległościowego podziemia i stać się żołnierzami. Do grupy dołącza później Basia - ukochana Alka, która opowiada widowni te części akcji, które nie zostały ukazane na scenie, wywołując w ten sposób jeszcze większe emocje i dramatyzm życia okupowanej stolicy. Klimat opętanej wojną Warszawy dopełniała wyrazista scenografia i wzmagająca napięcie muzyka. Sugestywna gra aktorska: Małgorzaty Kowalskiej, Maksymiliana Czarneckiego, Łukasza Dąbrowskiego, Jakuba Perkowskiego oraz Pawła Brandysa, dostarczyła niezapomnianych wrażeń i wzruszeń. Uwagę widzów przyciągały również efekty specjalne, które zsynchronizowane z akcją koncentrowały ją nie tylko na historycznym kontekście opowieści, ale i wewnętrznej przemianie bohaterów – ich wchodzeniu w dorosłość, walce o własne przekonania i ideały. Historia chłopców z Szarych Szeregów stała się pretekstem do dialogu o współczesnym pokoleniu i jego wartościach. Jakie miejsce zajmuje dziś pojęcie ojczyzny, honoru, odwagi i przyjaźni? Czy młodzi ludzie potrafiliby się zjednoczyć w walce o niepodległą ojczyznę?

Po przedstawieniu gimnazjaliści wzięli udział w warsztatach, które poprowadziła jedna z aktorek tego teatru. Agnieszka Zieleziecka opowiedziała najpierw o emocjach okazywanych na scenie przez aktorów i ich wpływu na widza, który ogląda spektakl. Następnie przeprowadziła doświadczenie. Eksperyment polegał na stworzeniu dialogu, w którym można było posługiwać się tylko liczbami. Trening aktorski obejmował również zabawę polegającą na improwizowaniu z partnerem przy współudziale publiczności.

Mam nadzieję, że zdobyte umiejętności zostaną wykorzystane w naszej szkolnej rzeczywistości, a piękna i wzruszająca sztuka na długo pozostanie w pamięci oraz zachęci do lektury tych, którzy jeszcze nie przeczytali dzieła Kamińskiego.

Barbara Wójcik